ปุจฉา
ตอนนั่ง หลังมาเริ่มกำหนด ปวด.....แล้วหาย
พระอ....ดูจะเน้นมาก..กับเรื่องนี้...ท่านบอก..ว่ามันหายได้
พยายามจะเชื่อนะ...แต่ยิ่งกำหนดยิ่งปวด แต่ทุกครั้งจะอดทน..จนหมดเวลา
 จะหายหรือแยกกันได้..ต่อเมื่อปฏิบัติแบบกำลังมันเต็มที่แล้ว..
แบบมันจะวางเฉยต่อทุกอะไรๆ..ก็แบบนั้นมัน..ไม่ได้ออกมารู้และสู้กันแล้ว

ยิ่งมารอบนี้..ใจสู้ไม่เต็มร้อย..ถึงเวลาสัก30นาที จะปวดมากแอบขยับหนีตลอด 
พอมีอดทนไม่ได้..หนีรอบที่1 .....ก็มีที่2..3..ตามมาแบบง่ายเลย 
จนมีอยู่รอบหนึ่ง...นั่งแล้วปวดมาก...ก็กำหนด....แล้วมันก็หายจริงๆ   
ก็ตามนิสัย...คนนิ่งไม่จริง  มันดีใจอ่ะค่ะ
  แต่ก็พอกำหนด"ดีใจ"ทัน .........เกือบไป   
เมื่อหาย..รู้สึกขาแข็งๆ แล้วมีความรู้สึกเหมือนมีแรงดันจากท้องขึ้นมาหัว
ในส่วนที่ถูกดันผ่านขึ้นมา...เหมือนหมดความรู้สึกไล่ขึ้นมาเช่นกัน
จนทะลุขึ้นมาออกทางหัว   เหมือนกายกับจิตมันแยกออกจากกัน 
ตอนนั้นมีใจวาบๆหวิวๆ...มันไม่เคยเจอสภาวะนี้
"""มันรู้......แบบ.......ริบหรี่.........มันบางเบามาก"""เหมือนโดนล๊อคอยู่กับที่ 
มันอาจจะคล้ายๆคราวที่แล้ว
ที่ว่าความรู้สึกเปรียบเหมือนแสงตะเกียงถูกหรี่ลงๆๆช้า แบบแผ่วลงๆ คล้ายจะดับไป
แต่มันจะรู้..ขั้นตอนของการค่อยเป็นค่อยไป..แบบช้าๆ
  แต่นี่..พอมัน..ไร้ความรู้สึก..ไล่ขึ้นไป..เหมือนทะลุออกทางหัว
มันพรึ่บเดียว...ความรู้สึกหรือสภาวะที่ว่านี้ก็ค้างอยู่อย่างนั้น
ก็เกิดหวั่นๆ
สักพัก..ก็เด้งกลับคืนมารับรู้..
ทำไม๊...ทำไม...   ก็ว่าไม่กลัวแล้วนะ คือมันก็ยังรู้สึกใจหวิวๆหวั่น แบบนี้




วิสัชนา
ที่เขียนๆมาน่ะ เป็นเรื่องของความยึดมั่นถือมั่นที่มีอยู่

ผลของการทำความเพียรต่อเนื่อง เน้นต่อเนื่อง ไม่ใช่จ้ำจิ้ม กระท่อนกระแท่น
เมื่อถึงเวลา เหตุปัจจัยพร้อม จะรู้ชัดในสภาพธรรมต่างๆ หรือที่เรียกว่า ผัสสะ

เมื่อรู้ชัดในผัสสะที่เกิดขึ้น ความยึดมั่นถือมั่นจะเบาบางลงไปตามเหตุและปัจจัย
ถึงตรงนั้นแล้ว จะเลิกเขียนสิ่งเหล่านี้ไปเอง

เพราะไม่รู้ว่าจะเขียนไปทำไม
ในเมื่อเป็นเพียงความปกติของสภาพธรรมที่มีเกิดขึ้น ขณะนั้นๆ

เหมือนเรื่องกายและจิต เป็นเรื่องของรูปนาม
สิ่งที่เกิดขึ้นกับกาย ใจที่รู้ ที่มีเกิดขึ้น ขณะจิตเป็นสมาธิทั้งในรูปฌานและอรูปฌาน
เป็นความปกติที่มีเกิดขึ้น ของสภาพธรรม ที่เรียกว่า สัมปชัญญะ คือ ความรู้สึกตัว

หากขาดความรู้สึกตัว ก็นั่งนิ่งเหมือนหัวตอ
เหมือนเวลาหายไปชั่วขณะ ไม่ว่าจะกี่ชม. ก็ตาม



เหมือนเรื่องนี้

"[๙๓] พระนครสาวัตถี ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย รูปไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็น
ทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา สิ่งใดเป็นอนัตตา

เธอทั้งหลาย พึงเห็นสิ่งนั้นด้วยปัญญาอันชอบตามความเป็นจริงอย่างนี้ว่า
นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นเรา นั่นไม่ใช่ตัวตนของเรา. เวทนาไม่เที่ยง ... สัญญาไม่เที่ยง ... สังขารไม่เที่ยง...วิญญาณไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา สิ่งใดเป็นอนัตตา

เธอทั้งหลาย พึงเห็นสิ่งนั้น ด้วยปัญญาอันชอบตามความเป็นจริงอย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นเรา นั่นไม่ใช่ตัวตนของเรา.

เมื่อเห็นด้วยปัญญาอันชอบ ตามความเป็นจริงอย่างนี้ ทิฏฐิเป็นไปตามส่วนเบื้องต้น (อดีต) ย่อมไม่มี
เมื่อทิฏฐิเป็นไปตามส่วนเบื้องต้นไม่มี ทิฏฐิเป็นไปตามส่วนเบื้องปลาย (อนาคต) ย่อมไม่มี
เมื่อทิฏฐิเป็นไปตามส่วนเบื้องปลายไม่มี ความยึดมั่นอย่างแรงกล้า ย่อมไม่มี.

เมื่อความยึดมั่นอย่างแรงกล้าไม่มี จิตย่อมคลายกำหนัดในรูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ
ย่อมหลุดพ้นจากอาสวะทั้งหลาย เพราะไม่ถือมั่น.

เพราะหลุดพ้น จิตจึงดำรงอยู่ เพราะดำรงอยู่ จึงยินดีพร้อม
เพราะยินดีพร้อม จึงไม่สะดุ้ง เมื่อไม่สะดุ้ง ย่อมดับรอบเฉพาะตนเท่านั้น

ภิกษุนั้น ย่อมรู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว
กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้ มิได้มี."


ปุจฉา
"คำว่า... ปัญญาอันชอบ
มีความหมายยังไงคะ"


วิสัชนา
เป็นเรื่องของ ผัสสะ ที่เกิดขึ้นทั้งในการดำเนินชีวิต และขณะทำความเพียร
ดังที่กล่าวไปแล้ว ข้างต้น

.....................

สาธุค่ะ พี่วลัยพร
ความยึดมั่นถือมั่น..ยังมีมากอยู่ 
ความเพียรก็กระท่อนกระแท่น..จริงๆค่ะ

ภพชาติของการเกิด น่ากลัวนะ

ยิ่งรู้ชัด ยิ่งเบื่อหน่ายภพชาติของการเกิด

ขึ้นชื่อว่า การเกิด ล้วนเป็นทุกข์

ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไร ฐานะใด ล้วนเป็นทุกข์
เพียงแต่ จะรู้ชัดด้วยตัวเอง หรือยัง เท่านั้นเอง

เมื่อยังไม่รู้ ก็หลงสร้างเหตุแห่งทุกข์ ให้มีเกิดขึ้นมาใหม่เนืองๆ
ด้วยความโลภ ความโกรธ ความหลง โดยมีตัณหาเป็นตัวกระตุ้น ให้เกิดการกระทำ

ความไม่รู้
เมื่อผัสสะเกิด สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เกิดความรู้สึกนึกคิด ดีก็ตาม ชั่วก็ตาม

หากไม่รู้จักโยนิโสมนสิการ ไม่น้อมเข้าสู่ ทุกข์ โทษ ภัย ของการเกิด

เมื่ออโยนิโสมนสิการ ย่อมมีแต่การสร้างเหตุ มากกว่าจะรู้สึกตัวว่า สิ่งใดควรทำ สิ่งใด ไม่ควรทำ
การกล่าวเพ่งโทษนอกตัว จึงมีเกิดขึ้น เพราะเหตุนี้

เมื่อไม่รู้ จึงตกเป็นทาสของตัณหา ก่อให้เกิดการกระทำ
ภพชาติการเกิดเวียนว่าย ในสังสารวัฏ จึงยาวนาน เพราะเหตุนี้

ป่วยมากว่าสองอาทิตย์ละ ป่วยด้วยอาการไอ แต่ไม่มีน้ำมูก อาการเหมือนไข้หวัดลงกระเพราะ

สภาพธรรมที่มีเกิดขึ้น มาสอนตลอดเวลาว่า จงอย่าประมาท จะตายวันตายพรุ่งก็ยังไม่รู้

ตอนนี้นน.ลดฮวบฮาบ ผอมสุดๆ

แฟนบอกว่า นี่ผอมมากเลยนะ

เหตุที่ทำให้ผอม เพราะกินอะไรเข้าไป ก็ถ่ายออกหมด บางครั้งก็อาเจียนทันที กินข้าวได้ไม่กี่คำ
ยิ่งเนื้อสัตว์ เลี่ยงได้จะเลี่ยง กินแล้ว จะทำให้แน่นท้อง สุดท้ายก็ถ่ายเหมือนท้องเสีย
กินได้แต่ผลไม้กับนม กินเสร็จก็ถ่ายอีก

บอกกับแฟนว่า โรคที่เป็นอยู่ ไปหาหมออย่างมาก ให้แค่ยาแก้ไอ จึงใช้ความรู้ที่มีอยู่ รักษาตัวเอง
มันเป็นโรคกรรม กรรมที่ฆ่าสัตว์ตัวเล็ก หลีกเลี่ยงได้ยาก เช่นมด

นำมาเก็บไว้ที่นี่ชั่วคราว

เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสภาพธรรมต่างๆที่มีเกิดขึ้น


 

ย้อนอดีต วัยประถม

หลังจากที่ได้หนังสือมาจากหลวงพ่อสมชายแล้ว   เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็เปิดอ่าน เป็นเรื่องของการฝึกกสิณทั้งเล่ม  มีดิน น้ำ ลม ไฟ
 
เราชอบกสิณไฟ อ่านแล้วรู้สึกว่าทำได้ง่ายกว่าอันอื่นๆ   ใช้แค่เทียนไขเล่มเดียวเอง
 
ซึ่งจริงๆแล้ว ก่อนจะฝึกกสิณนั้นต้องมีการสวดมนต์ สมาทานกัมมัฏฐานก่อน  แต่เราตอนนั้นยังเด็ก ยังไม่รู้เรื่องพวกนี้
 
เอาล่ะจุดเทียนได้ก็นั่งเลย นั่งเพ่งไปที่ไฟ กำหนดว่า เตโชๆๆๆๆๆๆๆ คือ หายใจเข้ากำหนดคำว่า " เต "  หายใจออก กำหนด คำว่า " โช "
 
( เท่าที่จำได้คร่าวๆนะ )  แหมมมม  แต่ตอนนั้นมันแปลกมากๆเลย  กลัวผีมากๆ  จะไม่กลัวได้ยังไง
 
กำลังนั่งเพ่งอยู่ รู้สึกเลยว่ามีคนมาจับบ้านเขย่าทั้งหลัง  บางทีก็มาจับที่ตัวเรา  บางทีก็มาเป่าลมใส่หูเรา
 
กลัวนะ  แต่จำได้ในหนังสือเขาเขียนว่าไม่ให้กลัว ให้ภาวนาเตโชอย่างเดียว ไม่ต้องสนใจอย่างอื่น
 
เหอๆๆๆๆ  กลัวจนขนหัวลุกไปหมดเลยตอนนั้นเท่าที่จำได้ สักพักเหมือนตัวเราพองใหญ่ขึ้น ขนลุกตั้งชัน
 
ทำอยู่ได้หลายวัน แอบทำ ถ้าพ่อรู้พ่อตีตาย  ทำอยู่ 3 วันได้มั๊ง ถ้าจำไม่ผิด ไฟมันเปลี่ยนไป ไฟที่มองเห็นน่ะ เหมือนกับว่า เราไม่ต้องมานั่งเพ่งเหมือนตอนแรก
 
หลับตาก็เห็น ลืมตาก็เห็น  อยู่ๆมันก็วาบขึ้นมาให้เห็น  จะให้ไฟใหญ่หรือเล็กกว่าเดิมก็ทำได้  เพียงแค่คิดจะดู  เราก็ไม่รู้หรอกว่าคืออะไร รู้แต่ว่า มันสงบดี
 
ความลับไม่มีในโลก  วันหนึ่งพ่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง พ่อบอกให้เลิกทำ พ่อบอกว่า ทำแบบนี้ต้องมีครูบาอาจารย์ เดี๋ยวก็เป็นบ้าหรอก
 
ถ้าทำอีกพ่อจะตี ตั้งแต่นั้นมาก็เลยเลิก ไม่เลิกได้ไง พ่อจับตาดูทุกฝีก้าวเลย   กลายเป็นว่าต้องเลิกไปโดยปริยาย